Desanka Maksimović
1898 - 1993
1898 - 1993
Пролећна песма
Осећам вечерас, док посматрам ласте
и пупољке ране,
како моје срце полагано расте
к'о видик у лепе, насмејане дане;
како с младим биљем постаје све веће
и лако к'о крило,
и како му цело једно небо среће
и пакао бола не би доста било;
како чезне за свим што би живот мог‘о
лепог да му даде,
и да му ничега не би нило много:
тако су велике чежње му и наде.
Осећам да до сад све је била шала
мога срца врела;
да још ником нисам љубав своју дала
колико бих могла и колико хтела;
да има у мени цела нежна плима
речи неречени',
да бих срце могла поклањати свима
и да опет много остане га мени.
Осећам вечерас, док посматрам ласте
и пупољке ране,
како моје срце полагано расте
к'о видик у лепе, насмејане дане;
како с младим биљем постаје све веће
и лако к'о крило,
и како му цело једно небо среће
и пакао бола не би доста било;
како чезне за свим што би живот мог‘о
лепог да му даде,
и да му ничега не би нило много:
тако су велике чежње му и наде.
Осећам да до сад све је била шала
мога срца врела;
да још ником нисам љубав своју дала
колико бих могла и колико хтела;
да има у мени цела нежна плима
речи неречени',
да бих срце могла поклањати свима
и да опет много остане га мени.
SPRING POEM
While watching all these early buds and swallows,
I can feel tonight
that my heart's slowly growing over sorrows
as someone's horizon on smiley days might;
that it's getting bigger like all plants around
and light as a feather,
and that all happiness that's above the ground
and a Hell of pain wouldn't really matter:
It's longing for all things that a life as such
could give nice to thy,
and completely nothing wouldn't be too much--
its eager desire and hopes are so high.
Everything that's happened has been just a play
of my heart on fire;
my true love has never been given away
as much as I could and as I desire;
There are, in my deeps, gentle tides of words
never let outside;
I could give my heart to everyone on worlds,
yet, it would remain a lot of it inside.
While watching all these early buds and swallows,
I can feel tonight
that my heart's slowly growing over sorrows
as someone's horizon on smiley days might;
that it's getting bigger like all plants around
and light as a feather,
and that all happiness that's above the ground
and a Hell of pain wouldn't really matter:
It's longing for all things that a life as such
could give nice to thy,
and completely nothing wouldn't be too much--
its eager desire and hopes are so high.
Everything that's happened has been just a play
of my heart on fire;
my true love has never been given away
as much as I could and as I desire;
There are, in my deeps, gentle tides of words
never let outside;
I could give my heart to everyone on worlds,
yet, it would remain a lot of it inside.
 |
| Споменик песништву, Десанка Максимовић, Ваљево, Србија Monument of poetry, Desanka Maksimović, Valjevo, Serbia Foto: © by Адам Радосављевић (Adam Radosavljević) |
Za Desanku Maksimović kažu da je pjesnik qubavi, proljeća i zemlje. I zaista jeste to, kao pjesnik iz svijeta oko sebe ona dolazi iz cvijeća i livada, govori tiho i sama sa sobom razgovara:
ОдговориИзбриши...da još nikom nisam svoju ljubav dala
koliko bih mogla i koliko htela;'' ili ono: ''Vjerujme u proleće qubavi i njegove bujice,...
A da ne kažem:
''Ljubav je lijepea , samo....!
Eh, Miro, tako veliki pjesnici se ne radjaju često.
"Mir neka te moj ne boli niti čudi.
ОдговориИзбришиZbog sete moje nemoj se bojati.
Kad u svetu oko nas sve bude i prođe,
pesma granja će još ostati...."
Prelep blog - komplimenti...nažalost ja ne znam nemački ali se tu i tamo snađem