Коста Рацин (* 22. 12. 1908 † 13. 06. 1943)

До еден работник

Да бидеш човек, да имаш топла крв,

да мислиш со глава и работиш со рака

и па да бидеш нешто мртво.

През цел свој живот и ден и ноќ

да се трудиш и мачиш

и па да бидеш гладен и страден.

Работник - патник:

да немаш ништо, да страдаш за сичко,

ти и твоите браќа да праите се!

Палати да праиш,

да живееш у изба -

од лулка до гроб

да бидеш роб.

Од вашата мака

да живеат друзи!

О братко! Плукни нa таков живот!

Со браќата твои, со маката ваша

сронете го овој свет

и нов направете -

братски!

Печал

Нема ли живот, нема ли

љубов за живот голема,

љубов за живот човечна

у вија гради аргатски!

Нема ли срце - нeмa а ли

срце - на срца срцето,

срце - ширини широко,

срце - длабини длабоко,

цел свет да збере, па да е

за вија гради малечко?

Нема ли бел ден, нема ли

ден да е над деновите,

ден да е на аргатите -

ден - солнце вишен високо,

ден - море ширен широко;

солнце да запре, да стои

и времето зачудено:

срцето пука обрачи

и плиска знаме алово,

срцето што се отвора

и шири ширно широко

целиот свет да загрне!

Туга

Зар нема живота, зар нема

љубави за живот велики,

љубави за живот људску

у свим грудима аргатским?

Зар нема срца – зар нема

срца – срца над срцима,

срца – ширинама широког

срца – дубинама дубоког

цели свет да прими, па да је

за ове груди премало?

Зар нема светлог дана, зар нема

дана над данима,

дана – да је само аргатски –

дана – високог као сунце високо,

дана – широког као море широко;

сунце да заустави, па да стане

и вријеме зачуђено:

пуцају обручи срца

и лепрша црвена застава

срца које се отвара

и шири широм широко!