петак, 22. јун 2012.

Poetry in a Global Box: Magyarország (Hungary)

Erdős Virág
Portré

Ez egy nő.
Onnan lehet gondolni, hogy nincsen
fütyije.
Még az ördögnek is van, de még a Zöldmajomnak
is.
Még a Nagymamámból is lóg valami vonal.
Ennek meg csak hasa van, meg három pici
melle.
Lába sincs, csak keze.
Azok is inkább szárnyak.
Nevet, pedig nincsen szája.
Piros a szeme.
Olyan hosszú haja van, hogy majdnem ki
se fér.
Lila csík az abroszon, lehet kiabálni.
Mondtam én, de nem figyelsz.
Rángatod a tollat.
Ha még egyszer rángatod, letöröm a kezed.
Na nézd, ennek még füle sincs, csak ez az
idétlen bizbasz a fején, az a koronája.
Hogy én vagyok az Anyakirálynő, ő meg a
király.
Nézzem, ott van ő is, csak persze nem
nagyon látni.
Benne van, de mindent lát.
Engem is lát, mást is.
A lap tetején a szokásos, fekete gomoly.
Talán a nap.

Erdős Virág 

Magvető Könyvkiadó, 2000
Porträt

Dies ist eine Frau.
Man kann es daran sehen, dass sie keinen
Pimmel hat.
Sogar der Teufel hat einen, zumal der
Grünaffe.
Sogar von der Großmutter hängt
irgendeine Linie.
Sie hat aber nur einen Bauch und drei
kleine Brüste.
Beine hat sie nicht, nur Hände.
Die sind aber eher Flügel.
Sie lächelt, obwohl sie keinen Mund
hat.
Sie hat rote Augen.
Ihre Haare sind so lang, dass man
durch sie fast nicht durchkommen
kann.
Lila Streifen auf dem Tischtuch, man
könnte schreien.
Habe ich doch gesagt, aber du passt
nicht auf.
Du rüttelst an der Feder.
Wenn du dass noch einmal machst,
breche ich dir die Finger.
Na schau, die hat nicht mal Ohren, nur
dämliches Zeugs auf dem Kopf, ihre
Krone.
Dass ich die Bienenkönigin bin, und er
der König.
Ich soll ihr zuschauen, da ist sie auch,
man sieht sie bloß kaum.
Sie ist da drin, sieht aber alles.
Mich sieht sie auch, andere gleichfalls.
Am oberen Rande des Blattes die
übliche schwarze Dreckwutzeln.
Vielleicht die Sonne.

Erdős Virág
/Übersetzung: Amália Kerekes/

Нема коментара: