До еден работник
Да бидеш човек, да имаш топла крв,
да мислиш со глава и работиш со рака
и па да бидеш нешто мртво.
През цел свој живот и ден и ноќ
да се трудиш и мачиш
и па да бидеш гладен и страден.
Работник - патник:
да немаш ништо, да страдаш за сичко,
ти и твоите браќа да праите се!
Палати да праиш,
да живееш у изба -
од лулка до гроб
да бидеш роб.
Од вашата мака
да живеат друзи!
О братко! Плукни нa таков живот!
Со браќата твои, со маката ваша
сронете го овој свет
и нов направете -
братски!
Печал
Нема ли живот, нема ли
љубов за живот голема,
љубов за живот човечна
у вија гради аргатски!
Нема ли срце - нeмa а ли
срце - на срца срцето,
срце - ширини широко,
срце - длабини длабоко,
цел свет да збере, па да е
за вија гради малечко?
Нема ли бел ден, нема ли
ден да е над деновите,
ден да е на аргатите -
ден - солнце вишен високо,
ден - море ширен широко;
солнце да запре, да стои
и времето зачудено:
срцето пука обрачи
и плиска знаме алово,
срцето што се отвора
и шири ширно широко
целиот свет да загрне!
Туга
Зар нема живота, зар нема
љубави за живот велики,
љубави за живот људску
у свим грудима аргатским?
Зар нема срца – зар нема
срца – срца над срцима,
срца – ширинама широког
срца – дубинама дубоког
цели свет да прими, па да је
за ове груди премало?
Зар нема светлог дана, зар нема
дана над данима,
дана – да је само аргатски –
дана – високог као сунце високо,
дана – широког као море широко;
сунце да заустави, па да стане
и вријеме зачуђено:
пуцају обручи срца
и лепрша црвена застава
срца које се отвара
и шири широм широко!
 |
Нема коментара:
Постави коментар