Poetry in a Global Box: Rzeczpospolita Polska

Roman Hornet

otworzyłem sen nie mój

strumienie pyłu za miasteczkiem. pył

i pola kukurydziane jakby rozbiła się tutaj

kosmiczna sonda i z niej wypadły fioletowe

figury, tarcze, fotele leżące w trawie.

tu zrozumiałem, co znaczy prowincja,

ten obojętny spazm wobec bezkresu,

wiatr – cień mężczyzny schylony samotnie

nad skrzynką magnetycznych szachów. nie

ma już dni, gdy biegaliśmy na cmentarz,

żeby karmić pszczoły (myśleliśmy,

że jedzą klaskanie i śpiew – pokarm,

którego zmarli nie zdążyli zabrać). a może to było

nie tak, to wszystko. może zmyśliłem imiona

i daty, otworzyłem sen nie mój,

na darmo. może pszczoły to rodzaj choroby powietrza,

umarli – dzieci, które jedzą śpiew

Roman Honet

I opened a dream which was not mine

streams of dust behind the town. dust

and cornfields as if it were the crash site

of a space probe which had disgorged violet

figures, shields, old car seats lying in the grass.

it was here I understood what provinces are

this indifferent spasm with regards to infinity,

wind – the shadow of a man leaning down alone

over a magnetic chessboard. there are no more

days when we would run to the cemetery

to feed the bees (we thought

they feasted on clapping and song – food

the dead didn't have time to pack). or maybe it was

not like that, all that. perhaps I invented the names

and dates, opened a dream which was not mine,

for nought. maybe bees are an airborne disease,

the dead – children who feed on songs

Roman Honet

/Translated: © by Marek Kazmierski/